Hi there που λένε και στο χωριό μου. Και χρόνια πολλά (κυρίως με πολλά λεφτά) έστω και καθυστερημένα. Μετά από πολύ καιρό, I know, επέστρεψα. Θα ξεκινήσω με δυο παιχνιδάκια στα οποία με είχαν καλέσει να παίξω. Αν και το πρώτο δεν το πολυκατάλαβα, γράφω πέντε ατάκες πρώτου ραντεβού που να έχουν μέσα τις λέξεις… εικόνες, άκουσμα, απεραντοσύνη, ανάσες, ελπίδα!
1) Κι αν σου πω ότι το μυαλό μου ήταν γεμάτο από εικόνες σου, πολύ πριν καν μου πεις την πρώτη μας λέξη; (σλουρπ…)
2) Οι περισσότεροι, στο άκουσμα και μόνο του ότι θα βγούμε, με καταράστηκαν… («που να μεθύσεις τόσο πολύ που να την πηδήξεις τελικά, ηλίθιε…)
3) Δεν ξέρω να βλέπω το μέλλον, αλλά κάτι μου λέει πως αυτή η νύχτα δεν θα χαθεί στην απεραντοσύνη των χαμένων ραντεβουδικών αναμνήσεων μου. («Το χειρότερο ραντεβού μου, ever, ήταν, τότε που….»)
4) Αν κρίνω από τις ανάσες που έχω ακούσει να βαραίνουν, δεν πρέπει να τα καταφέρνω κι άσχημα. («Ααααααα, μα καλά βλάκας είσαι, δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό πονάει;»)
5) Αυτή την στιγμή, ζω με μια και μόνο ελπίδα’ να μάθω αν τα χείλη σου είναι όσο τρυφερά φαίνονται (ατάκα καληνυχτάκια, που βλέπει ότι δεν θα φιλήσει ποτέ)
Αν πάλι έχω καταλάβει λάθος, και το θέμα είναι να τις βάλω όλες σε μια φράση τότε έχουμε και λέμε:
Στα μάτια μου ένα κολάζ από εικόνες της, να γελάει, να κινείται, να κοιμάται, να υπάρχει, καλύπτει τα πάντα μπροστά μου, τόσο που στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της, να χάνομαι στην απεραντοσύνη της αγάπης που με πλημμύρισε, κι οι ανάσες μου, μία μία, να σβήνουν, σαν ελπίδα ετοιμοθάνατου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. (Αληθινή φράση, αφιερωμένη στην μεγαλύτερη μου αγάπη).
Το δεύτερο παιχνιδάκι, είναι πιο εύκολο. Οι επτά αγαπημένες ταινίες (κι ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιπες που θα έλεγα και στην απονομή των Όσκαρ) μου είναι:
1) Οι Νονοί (1-2, το τρίτο δεν φτάνει τόσο ψηλά)
2) Το Moulin Rouge (Και ρομαντικό, και μιούζικαλ, και ποπ, και, και, και...)
3) Το Billy Elliot (Η μοναδική ταινία που θυμάμαι να έκλαψα)
4) Η Casablanca (Χωρίς λόγια...)
5) Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (γιατί κάποιες φορές η ελπίδα πεθαίνει πριν από μας)
6) Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (κάτι έπρεπε να μπει του Κούμπρικ)
7) Η Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι (αν ξέρετε κάποια πιο πολυεπίπεδη ταινία, πείτε μου κι εμένα)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
vale kai ena titlo :P
Άντε ρε pd χαζό, πού χάθηκες???
Να σε βλέπουμε πιό συχνά από δώ και πέρα!
pd χαίρομαι που επέστρεψες. ελπίζω τώρα να μας γράφεις πιο συχνά.
φιλάκια....
Laz έρχεται κι αυτός.
Pats, ξεπερνώ το σχόλιο για το IQ μου (ανάμεσα στο 1.5% του παγκόσμιου πληθυσμού λένε τα νούμερα, θα σου πω κάποια μέρα), και σε χαιρετώ, υποσχόμενος να μην ξαναχαθώ για τόσο καιρό. Φιλιά
Spaigeck, κι εγώ χαίρομαι που σας ξαναβρήκα, η υπόσχεση ισχύει φυσικά, ακόμα περισσότερα φιλιά στη μούρη...
Και οι δυο εκδοχές του πρώτου παιχνιδιού άψογες, μου έδωσες καμία δυο ιδέες χαχαχα
οι ταινίες είναι μεταξύ άλλων από αυτές που λυπούν από την λίστα μου ….
καλός μας ξαναήρθες
Η φραση στην μεγαλυτερη σου αγαπη ηταν.. πως να το πω..ΥΠΕΡΟΧΗ!!
Προτεινω: "Με τα φτερα του ερωτα"
ευρωπαικος κινηματογραφος γερμανικη ταινια ακομα κι αν σιχαινεσαι τα γερμανικα θα τη λατρεψεις..
Βασικα ειναι τριλογια αλλα δεν θυμαμαι τους αλλους 2 τιτλους..
Α, καλως σε βρηκα!!
Εντροπία, χαίρομαι που σας ξαναβρήκα, κι ακόμα περισσότερο που τα γούστα μας ταιριάζουν.
Αλήτισσα, thanx, και επίσης, τα φτερά του έρωτα είναι πραγματικά από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες (είναι του Βιμ Βέντερς, Ολλανδού, και η συνέχεια του ήταν το Τόσο Μακριά, Τόσο Κοντά. Αν και απόλυτα λυρικό, αγάπησα τη χολιγουντιανή του μεταφορά, την πόλη των Αγγέλων με Κέιτζ και Ράιαν, το ίδιο, αν όχι ακόμα περισσότερο).
A bien tot
Δημοσίευση σχολίου