Μικρές επαναστάσεις που αξίζουν σ’ αυτή την πόλη

(ή σ’ αυτή την χώρα, ή σε ότι ορίζει ο καθένας ως μικρόκοσμο του). Τρεις για τώρα και έχουμε καιρό να πούμε κι άλλες πολλές (γεροί να’ μαστε που έλεγε κι η γιαγιά μου)

Το κίνημα του φτηνού καφέ
Είμαι έτοιμος να αρχίσω να τοιχοκολλώ αφίσες κτλ στις πλατείες και τα υπόλοιπα στέκια. «Πες Όχι στον πιο ακριβό καφέ του κόσμου». Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε 4€ κατά μέσο όρο για έναν καφέ, όταν στην Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία (χώρες με παράδοση στα καφέ όπως κι εμείς, που έχουν και παρεμφερείς ποσότητες ήλιου) δεν καταδέχονται να δώσουν πάνω από 1.8€. Δεν θέλω δικαιολογίες τύπου «στην Ιταλία κάθονται 20 λεπτά για το εσπρεσάκι τους, ενώ εδώ ο ελληνάρας τρώει τη μισή του μέρα με ένα φραπόγαλο». Στα γαλλικά καφέ, εκεί που εμπνεόταν ο Χέμινγουεϊ κι ο Ντος Πάσος, εκεί που οι auters ετοίμαζαν τον Μάη τους, εκεί που οι άνθρωποι πηγαίνουν το πρωί και φεύγουν το βράδυ δηλαδή, ο πιο ακριβός καφές δεν κοστίζει πάνω από 2.5 ευρώ, και ανταγωνίζεται το σέρβις των πιο ακριβών μας ξενοδοχείων, όχι τα βλαχαδερά φοιτηταριά που σε στραβοκοιτάνε όταν «τολμήσεις» να τους πεις ότι το ποτήρι με το νερό σου είναι λερωμένο. Το πρώτο μας χτύπημα ας είναι το εξής απλό (αλλά και δύσκολο για κάποιους υποθέτω). Πρώτα μια μέρα χωρίς καφέ. Μια μέρα με όλες τις καφετέριες άδειες. ΆΔΕΙΕΣ. Και μετά ο στόχος μια βδομάδα. Σκεφτείτε το. ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ. Θα την ρίξουν την τιμή ή όχι; Κι όχι μόνο στους καφέδες. Αλλά και στα υπόλοιπα. Δηλαδή 3.5€ για ένα ποτήρι παγωμένο τσάι; 2.5-3 Ευρώ για ένα αναψυκτικό; Κι επίσης, για να τελειώνουμε, μην διαβάσω λέξη για τα «ακριβά τέλη» που πληρώνουν οι καφετέριες, για το μεγάλο κόστος συντήρησης, για την ακριβή μαφία στην Ελλάδα. Δηλαδή στο Παρίσι πιστεύετε ότι το Φλοράλ δεν πληρώνει στον δήμο εκατομμύρια για να βάζει καρέκλες σε ένα πεζοδρόμιο που θα μπορούσε να γίνει τσίρκο; Απλά όλοι στην Ελλάδα, θέλουν (και κυρίως μπορούν) να γίνουν πλούσιοι από την μια μέρα στην άλλη, εις βάρος του διπλανού τους. Αυτά, και θα επανέλθω…

Η βία στο μετρό
Δεν λέω να γίνουμε και Κουρδιστό Πορτοκάλι, αλλά αν κάθε φορά που ένας ευρωβλάχος σταθεί στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης σκάλας, του φωνάξετε εσείς (κι ίσως 1-2 ακόμη) κάτι ευγενικό όπως «όποιος βαριέται να περπατήσει στ’ αριστερά», ή «δεξιά στεκόμαστε λέμε, κουνήσου», ή «Έλα, έλα πάμε, εσύ με το κοκκινάκι ναι, που καθυστερείς όλη την σειρά, ή προχώρα ή κάνε δεξιά», είμαι πολύ σίγουρος ότι σε έναν μήνα, όλοι θα ξέρουν από metro πολιτισμό. Το ίδιο ισχύει και για τα ζώα που αντί να περιμένουν να βγεις από το βαγόνι πρώτα, και μετά να κάνουν ότι θέλουν, παίρνουν φόρα μόλις ανοίγουν οι πόρτες, και αρχίζουν να σπρώχνουν σαν τους συγγενείς τους, τα βόδια που αφήνουν στριμωγμένα να βγουν στην αρένα. Εκεί πραγματικά, σφίγγουμε γροθιές, απλώνουμε αγκώνες, προτάσσουμε πατούσες και βγαίνουμε βίαιοι. Κι όποιον πάρει η αρβύλα. Γιατί με την ευγένεια δεν πας μπροστά στο μετρό…

Τα καντήλια στο τηλέφωνο
Την επόμενη φορά που κάποιος/α θα σε πάρει τηλέφωνο και θα σου μιλήσει με «ύφος» γιατί άργησες να πληρώσεις έναν λογαριασμό ή μια δόση, μην ρίξεις τα μούτρα σου, μην ζητήσεις το όνομα του/της για να παραπονεθείς στον προϊστάμενο (θα κάνεις 10 διαφορετικά τηλεφωνήματα και άκρη δεν θα έχεις καταφέρει να βγάλεις), ούτε πες της ψέμματα. Απλά ρίξε 2-3 καντήλια. Πρώτα απ’ όλα τα τηλεφωνήματα αυτά, σύμφωνα με την πολιτική των περισσότερων εταιρειών που αναλαμβάνουν αυτή τη δουλειά, παρακολουθούνται. Από κάποιον supervisor ή κάτι αντίστοιχο. Κι εκεί ελέγχουν αν ο τύπος που σου τηλεφώνησε είναι αρκετά ψαρωτικός κι αυστηρός. Τους μαθαίνουν να μην μασάνε ούτε στο φιλότιμο, ούτε στην ανάγκη, ούτε να σε αφήνουν να τους εξηγήσεις το πρόβλημα σου. Οπότε, τους ρίχνεις κι εσύ τα πουστριλίκια σου, τους βάζεις στη θέση τους, ξεφουσκώνεις κι από την ένταση που πιθανόν έχεις μαζέψει, και κυρίως, τους κάνεις πολύ πιο επιφυλακτικούς προς το πρόσωπο σου. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς, η τράπεζα τους πληρώνει για να γαυγίζουν, δεν ασχολείται με το αν είσαι κακός ή καλός μαζί τους, αρκεί να παίρνει την δόση της.