- Όχι μόνο δεν έχεις όρεξη για δουλειά (όπως πάντα), αλλά είσαι έτοιμος να πάρεις τους δρόμους χωρίς λόγο και αιτία. Έχεις όρεξη αλλά όχι για να είσαι κλεισμένος.
- Τα ντεκολτέ άνοιξαν, τα μπουτάκια πολλαπλασιάστηκαν, κι εσύ είσαι έτοιμος να ορμήξεις σε περισσότερα από τα μισά από αυτά (δυστυχώς τα άλλα μισά δεν βλέπονται). Αν πάλι είσαι γυναίκα, είτε αρχίζεις να τα βγάζεις (οπότε νιώθεις τα βλέμματα και τα δόντια), είτε βρίζεις τις υπόλοιπες που τα βγάζουν.
- Συζητάς – και πιθανότατα σκέφτεσαι κιόλας – πεταλουδίτσες, λουλουδάκια, σκυλάκια και λοιπά χαριτωμένα πλασμένα της Γης, γιατί η διάθεση αναπαραγωγής σου (οι «ταύλες» στα επιστημονικά) έχει τινάξει τις ορμόνες στην στρατόσφαιρα.
- Έχεις τουλάχιστον έναν φίλο/η που κράζεις γιατί έχει ξεπέσει στα πατώματα, μασουλώντας λαμαρίνα για κάποιο απίθανο ξέκωλο (όχι πως αυτό είναι πρόβλημα, εκτός κι αν είσαι εσύ που κράζουν οι άλλοι).
- Ακόμα κι αν τα συνηθισμένα επίπεδα ενέργειας σου θυμίζουν φίδι σε χειμερία νάρκη, βρίσκεις τον εαυτό σου να κάνει τα πάντα (ή έστω όλα αυτά που δεν τα κάνεις με βαριά καρδιά) με ταχύτητα Fast Forward. Μην ανησυχείς, το πρόβλημα θα το είχες αν δεν συνέβαινε έτσι (αν και όταν μιλάς σαν τον Γούντι τον Τρυποκάρυδο, είναι κάπως περίεργο για τους άλλους, είναι η αλήθεια).
- Το σεξ δεν είναι αρκετό. Και εντάξει να είσαι ακόμα 20άρης και να μην σου πέφτει ποτέ, εντάξει να πέρασες έναν χειμώνα αγαμίας και να πληρώνεις τα σπασμένα. Αλλά αν είσαι χορτάτος και καλογαμημένος (ξέρω, ξέρω, σπάνια κατάσταση για τους ανθρώπους αυτής της πόλης, αλλά ας πάμε παρακάτω) και είσαι πρωί, μεσημέρι, βράδυ με το πουλί στο χέρι (στο στόμα, στη Λίτσα, στη Νίτσα, όπου μπορεί κανείς τέλος πάντων), ε, όσο να’ ναι, ευχαριστείς την άνοιξη (και κάνεις τα γερόντια να κλαίνε τα ευρά που σκορπάνε στα Viagra και τα Cialis).
- Φοράς ρούχα με λουλούδια. (Το μόνο πρόβλημα θα ήταν αν φορούσες και παπούτσια με λουλούδια, κι αυτό μόνο αν είσαι άντρας).
- Σκέφτεσαι να κάνεις δίαιτα. Για να βγεις στην παραλία δήθεν. (Αν λες πως κάνεις δίαιτα, δεν σε έχει πιάσει η άνοιξη, σε έχει πιάσει η μαλακία).
- Σφυρίζεις. (Αν δεν το κάνεις συνήθως, θεωρείται σημάδι άνοιξης. Αν πάλι τραγουδάς Γιώργο Γιασεμή χειμώνα καλοκαίρι όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, ε τότε απλά πρέπει να κοιτάξεις τον καθρέπτη σου και να κάνεις αίτηση στο Fame Story).
- Νιώθεις ερωτευμένος. Και δεν σε νοιάζει με τι, με ποια, με πόσες, πόσο, για πόσο, αν θα υπάρξει ανταπόκριση, αν είναι καλό, κακό, αν είναι αλήθεια, αν, ποιος, που, πότε, γιατί και πως...
Παρασκευή 27 Απριλίου 2007
Σημάδια πως σε έπιασε η άνοιξη
Τρίτη 17 Απριλίου 2007
Μικρές επαναστάσεις που αξίζουν σ’ αυτή την πόλη
(ή σ’ αυτή την χώρα, ή σε ότι ορίζει ο καθένας ως μικρόκοσμο του). Τρεις για τώρα και έχουμε καιρό να πούμε κι άλλες πολλές (γεροί να’ μαστε που έλεγε κι η γιαγιά μου)
Το κίνημα του φτηνού καφέ
Είμαι έτοιμος να αρχίσω να τοιχοκολλώ αφίσες κτλ στις πλατείες και τα υπόλοιπα στέκια. «Πες Όχι στον πιο ακριβό καφέ του κόσμου». Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε 4€ κατά μέσο όρο για έναν καφέ, όταν στην Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία (χώρες με παράδοση στα καφέ όπως κι εμείς, που έχουν και παρεμφερείς ποσότητες ήλιου) δεν καταδέχονται να δώσουν πάνω από 1.8€. Δεν θέλω δικαιολογίες τύπου «στην Ιταλία κάθονται 20 λεπτά για το εσπρεσάκι τους, ενώ εδώ ο ελληνάρας τρώει τη μισή του μέρα με ένα φραπόγαλο». Στα γαλλικά καφέ, εκεί που εμπνεόταν ο Χέμινγουεϊ κι ο Ντος Πάσος, εκεί που οι auters ετοίμαζαν τον Μάη τους, εκεί που οι άνθρωποι πηγαίνουν το πρωί και φεύγουν το βράδυ δηλαδή, ο πιο ακριβός καφές δεν κοστίζει πάνω από 2.5 ευρώ, και ανταγωνίζεται το σέρβις των πιο ακριβών μας ξενοδοχείων, όχι τα βλαχαδερά φοιτηταριά που σε στραβοκοιτάνε όταν «τολμήσεις» να τους πεις ότι το ποτήρι με το νερό σου είναι λερωμένο. Το πρώτο μας χτύπημα ας είναι το εξής απλό (αλλά και δύσκολο για κάποιους υποθέτω). Πρώτα μια μέρα χωρίς καφέ. Μια μέρα με όλες τις καφετέριες άδειες. ΆΔΕΙΕΣ. Και μετά ο στόχος μια βδομάδα. Σκεφτείτε το. ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ. Θα την ρίξουν την τιμή ή όχι; Κι όχι μόνο στους καφέδες. Αλλά και στα υπόλοιπα. Δηλαδή 3.5€ για ένα ποτήρι παγωμένο τσάι; 2.5-3 Ευρώ για ένα αναψυκτικό; Κι επίσης, για να τελειώνουμε, μην διαβάσω λέξη για τα «ακριβά τέλη» που πληρώνουν οι καφετέριες, για το μεγάλο κόστος συντήρησης, για την ακριβή μαφία στην Ελλάδα. Δηλαδή στο Παρίσι πιστεύετε ότι το Φλοράλ δεν πληρώνει στον δήμο εκατομμύρια για να βάζει καρέκλες σε ένα πεζοδρόμιο που θα μπορούσε να γίνει τσίρκο; Απλά όλοι στην Ελλάδα, θέλουν (και κυρίως μπορούν) να γίνουν πλούσιοι από την μια μέρα στην άλλη, εις βάρος του διπλανού τους. Αυτά, και θα επανέλθω…
Η βία στο μετρό
Δεν λέω να γίνουμε και Κουρδιστό Πορτοκάλι, αλλά αν κάθε φορά που ένας ευρωβλάχος σταθεί στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης σκάλας, του φωνάξετε εσείς (κι ίσως 1-2 ακόμη) κάτι ευγενικό όπως «όποιος βαριέται να περπατήσει στ’ αριστερά», ή «δεξιά στεκόμαστε λέμε, κουνήσου», ή «Έλα, έλα πάμε, εσύ με το κοκκινάκι ναι, που καθυστερείς όλη την σειρά, ή προχώρα ή κάνε δεξιά», είμαι πολύ σίγουρος ότι σε έναν μήνα, όλοι θα ξέρουν από metro πολιτισμό. Το ίδιο ισχύει και για τα ζώα που αντί να περιμένουν να βγεις από το βαγόνι πρώτα, και μετά να κάνουν ότι θέλουν, παίρνουν φόρα μόλις ανοίγουν οι πόρτες, και αρχίζουν να σπρώχνουν σαν τους συγγενείς τους, τα βόδια που αφήνουν στριμωγμένα να βγουν στην αρένα. Εκεί πραγματικά, σφίγγουμε γροθιές, απλώνουμε αγκώνες, προτάσσουμε πατούσες και βγαίνουμε βίαιοι. Κι όποιον πάρει η αρβύλα. Γιατί με την ευγένεια δεν πας μπροστά στο μετρό…
Τα καντήλια στο τηλέφωνο
Την επόμενη φορά που κάποιος/α θα σε πάρει τηλέφωνο και θα σου μιλήσει με «ύφος» γιατί άργησες να πληρώσεις έναν λογαριασμό ή μια δόση, μην ρίξεις τα μούτρα σου, μην ζητήσεις το όνομα του/της για να παραπονεθείς στον προϊστάμενο (θα κάνεις 10 διαφορετικά τηλεφωνήματα και άκρη δεν θα έχεις καταφέρει να βγάλεις), ούτε πες της ψέμματα. Απλά ρίξε 2-3 καντήλια. Πρώτα απ’ όλα τα τηλεφωνήματα αυτά, σύμφωνα με την πολιτική των περισσότερων εταιρειών που αναλαμβάνουν αυτή τη δουλειά, παρακολουθούνται. Από κάποιον supervisor ή κάτι αντίστοιχο. Κι εκεί ελέγχουν αν ο τύπος που σου τηλεφώνησε είναι αρκετά ψαρωτικός κι αυστηρός. Τους μαθαίνουν να μην μασάνε ούτε στο φιλότιμο, ούτε στην ανάγκη, ούτε να σε αφήνουν να τους εξηγήσεις το πρόβλημα σου. Οπότε, τους ρίχνεις κι εσύ τα πουστριλίκια σου, τους βάζεις στη θέση τους, ξεφουσκώνεις κι από την ένταση που πιθανόν έχεις μαζέψει, και κυρίως, τους κάνεις πολύ πιο επιφυλακτικούς προς το πρόσωπο σου. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς, η τράπεζα τους πληρώνει για να γαυγίζουν, δεν ασχολείται με το αν είσαι κακός ή καλός μαζί τους, αρκεί να παίρνει την δόση της.
Το κίνημα του φτηνού καφέ
Είμαι έτοιμος να αρχίσω να τοιχοκολλώ αφίσες κτλ στις πλατείες και τα υπόλοιπα στέκια. «Πες Όχι στον πιο ακριβό καφέ του κόσμου». Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε 4€ κατά μέσο όρο για έναν καφέ, όταν στην Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία (χώρες με παράδοση στα καφέ όπως κι εμείς, που έχουν και παρεμφερείς ποσότητες ήλιου) δεν καταδέχονται να δώσουν πάνω από 1.8€. Δεν θέλω δικαιολογίες τύπου «στην Ιταλία κάθονται 20 λεπτά για το εσπρεσάκι τους, ενώ εδώ ο ελληνάρας τρώει τη μισή του μέρα με ένα φραπόγαλο». Στα γαλλικά καφέ, εκεί που εμπνεόταν ο Χέμινγουεϊ κι ο Ντος Πάσος, εκεί που οι auters ετοίμαζαν τον Μάη τους, εκεί που οι άνθρωποι πηγαίνουν το πρωί και φεύγουν το βράδυ δηλαδή, ο πιο ακριβός καφές δεν κοστίζει πάνω από 2.5 ευρώ, και ανταγωνίζεται το σέρβις των πιο ακριβών μας ξενοδοχείων, όχι τα βλαχαδερά φοιτηταριά που σε στραβοκοιτάνε όταν «τολμήσεις» να τους πεις ότι το ποτήρι με το νερό σου είναι λερωμένο. Το πρώτο μας χτύπημα ας είναι το εξής απλό (αλλά και δύσκολο για κάποιους υποθέτω). Πρώτα μια μέρα χωρίς καφέ. Μια μέρα με όλες τις καφετέριες άδειες. ΆΔΕΙΕΣ. Και μετά ο στόχος μια βδομάδα. Σκεφτείτε το. ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ. Θα την ρίξουν την τιμή ή όχι; Κι όχι μόνο στους καφέδες. Αλλά και στα υπόλοιπα. Δηλαδή 3.5€ για ένα ποτήρι παγωμένο τσάι; 2.5-3 Ευρώ για ένα αναψυκτικό; Κι επίσης, για να τελειώνουμε, μην διαβάσω λέξη για τα «ακριβά τέλη» που πληρώνουν οι καφετέριες, για το μεγάλο κόστος συντήρησης, για την ακριβή μαφία στην Ελλάδα. Δηλαδή στο Παρίσι πιστεύετε ότι το Φλοράλ δεν πληρώνει στον δήμο εκατομμύρια για να βάζει καρέκλες σε ένα πεζοδρόμιο που θα μπορούσε να γίνει τσίρκο; Απλά όλοι στην Ελλάδα, θέλουν (και κυρίως μπορούν) να γίνουν πλούσιοι από την μια μέρα στην άλλη, εις βάρος του διπλανού τους. Αυτά, και θα επανέλθω…
Η βία στο μετρό
Δεν λέω να γίνουμε και Κουρδιστό Πορτοκάλι, αλλά αν κάθε φορά που ένας ευρωβλάχος σταθεί στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης σκάλας, του φωνάξετε εσείς (κι ίσως 1-2 ακόμη) κάτι ευγενικό όπως «όποιος βαριέται να περπατήσει στ’ αριστερά», ή «δεξιά στεκόμαστε λέμε, κουνήσου», ή «Έλα, έλα πάμε, εσύ με το κοκκινάκι ναι, που καθυστερείς όλη την σειρά, ή προχώρα ή κάνε δεξιά», είμαι πολύ σίγουρος ότι σε έναν μήνα, όλοι θα ξέρουν από metro πολιτισμό. Το ίδιο ισχύει και για τα ζώα που αντί να περιμένουν να βγεις από το βαγόνι πρώτα, και μετά να κάνουν ότι θέλουν, παίρνουν φόρα μόλις ανοίγουν οι πόρτες, και αρχίζουν να σπρώχνουν σαν τους συγγενείς τους, τα βόδια που αφήνουν στριμωγμένα να βγουν στην αρένα. Εκεί πραγματικά, σφίγγουμε γροθιές, απλώνουμε αγκώνες, προτάσσουμε πατούσες και βγαίνουμε βίαιοι. Κι όποιον πάρει η αρβύλα. Γιατί με την ευγένεια δεν πας μπροστά στο μετρό…
Τα καντήλια στο τηλέφωνο
Την επόμενη φορά που κάποιος/α θα σε πάρει τηλέφωνο και θα σου μιλήσει με «ύφος» γιατί άργησες να πληρώσεις έναν λογαριασμό ή μια δόση, μην ρίξεις τα μούτρα σου, μην ζητήσεις το όνομα του/της για να παραπονεθείς στον προϊστάμενο (θα κάνεις 10 διαφορετικά τηλεφωνήματα και άκρη δεν θα έχεις καταφέρει να βγάλεις), ούτε πες της ψέμματα. Απλά ρίξε 2-3 καντήλια. Πρώτα απ’ όλα τα τηλεφωνήματα αυτά, σύμφωνα με την πολιτική των περισσότερων εταιρειών που αναλαμβάνουν αυτή τη δουλειά, παρακολουθούνται. Από κάποιον supervisor ή κάτι αντίστοιχο. Κι εκεί ελέγχουν αν ο τύπος που σου τηλεφώνησε είναι αρκετά ψαρωτικός κι αυστηρός. Τους μαθαίνουν να μην μασάνε ούτε στο φιλότιμο, ούτε στην ανάγκη, ούτε να σε αφήνουν να τους εξηγήσεις το πρόβλημα σου. Οπότε, τους ρίχνεις κι εσύ τα πουστριλίκια σου, τους βάζεις στη θέση τους, ξεφουσκώνεις κι από την ένταση που πιθανόν έχεις μαζέψει, και κυρίως, τους κάνεις πολύ πιο επιφυλακτικούς προς το πρόσωπο σου. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς, η τράπεζα τους πληρώνει για να γαυγίζουν, δεν ασχολείται με το αν είσαι κακός ή καλός μαζί τους, αρκεί να παίρνει την δόση της.
Παρασκευή 13 Απριλίου 2007
Περασμένα, όχι ξεχασμένα
Hi there που λένε και στο χωριό μου. Και χρόνια πολλά (κυρίως με πολλά λεφτά) έστω και καθυστερημένα. Μετά από πολύ καιρό, I know, επέστρεψα. Θα ξεκινήσω με δυο παιχνιδάκια στα οποία με είχαν καλέσει να παίξω. Αν και το πρώτο δεν το πολυκατάλαβα, γράφω πέντε ατάκες πρώτου ραντεβού που να έχουν μέσα τις λέξεις… εικόνες, άκουσμα, απεραντοσύνη, ανάσες, ελπίδα!
1) Κι αν σου πω ότι το μυαλό μου ήταν γεμάτο από εικόνες σου, πολύ πριν καν μου πεις την πρώτη μας λέξη; (σλουρπ…)
2) Οι περισσότεροι, στο άκουσμα και μόνο του ότι θα βγούμε, με καταράστηκαν… («που να μεθύσεις τόσο πολύ που να την πηδήξεις τελικά, ηλίθιε…)
3) Δεν ξέρω να βλέπω το μέλλον, αλλά κάτι μου λέει πως αυτή η νύχτα δεν θα χαθεί στην απεραντοσύνη των χαμένων ραντεβουδικών αναμνήσεων μου. («Το χειρότερο ραντεβού μου, ever, ήταν, τότε που….»)
4) Αν κρίνω από τις ανάσες που έχω ακούσει να βαραίνουν, δεν πρέπει να τα καταφέρνω κι άσχημα. («Ααααααα, μα καλά βλάκας είσαι, δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό πονάει;»)
5) Αυτή την στιγμή, ζω με μια και μόνο ελπίδα’ να μάθω αν τα χείλη σου είναι όσο τρυφερά φαίνονται (ατάκα καληνυχτάκια, που βλέπει ότι δεν θα φιλήσει ποτέ)
Αν πάλι έχω καταλάβει λάθος, και το θέμα είναι να τις βάλω όλες σε μια φράση τότε έχουμε και λέμε:
Στα μάτια μου ένα κολάζ από εικόνες της, να γελάει, να κινείται, να κοιμάται, να υπάρχει, καλύπτει τα πάντα μπροστά μου, τόσο που στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της, να χάνομαι στην απεραντοσύνη της αγάπης που με πλημμύρισε, κι οι ανάσες μου, μία μία, να σβήνουν, σαν ελπίδα ετοιμοθάνατου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. (Αληθινή φράση, αφιερωμένη στην μεγαλύτερη μου αγάπη).
Το δεύτερο παιχνιδάκι, είναι πιο εύκολο. Οι επτά αγαπημένες ταινίες (κι ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιπες που θα έλεγα και στην απονομή των Όσκαρ) μου είναι:
1) Οι Νονοί (1-2, το τρίτο δεν φτάνει τόσο ψηλά)
2) Το Moulin Rouge (Και ρομαντικό, και μιούζικαλ, και ποπ, και, και, και...)
3) Το Billy Elliot (Η μοναδική ταινία που θυμάμαι να έκλαψα)
4) Η Casablanca (Χωρίς λόγια...)
5) Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (γιατί κάποιες φορές η ελπίδα πεθαίνει πριν από μας)
6) Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (κάτι έπρεπε να μπει του Κούμπρικ)
7) Η Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι (αν ξέρετε κάποια πιο πολυεπίπεδη ταινία, πείτε μου κι εμένα)
1) Κι αν σου πω ότι το μυαλό μου ήταν γεμάτο από εικόνες σου, πολύ πριν καν μου πεις την πρώτη μας λέξη; (σλουρπ…)
2) Οι περισσότεροι, στο άκουσμα και μόνο του ότι θα βγούμε, με καταράστηκαν… («που να μεθύσεις τόσο πολύ που να την πηδήξεις τελικά, ηλίθιε…)
3) Δεν ξέρω να βλέπω το μέλλον, αλλά κάτι μου λέει πως αυτή η νύχτα δεν θα χαθεί στην απεραντοσύνη των χαμένων ραντεβουδικών αναμνήσεων μου. («Το χειρότερο ραντεβού μου, ever, ήταν, τότε που….»)
4) Αν κρίνω από τις ανάσες που έχω ακούσει να βαραίνουν, δεν πρέπει να τα καταφέρνω κι άσχημα. («Ααααααα, μα καλά βλάκας είσαι, δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό πονάει;»)
5) Αυτή την στιγμή, ζω με μια και μόνο ελπίδα’ να μάθω αν τα χείλη σου είναι όσο τρυφερά φαίνονται (ατάκα καληνυχτάκια, που βλέπει ότι δεν θα φιλήσει ποτέ)
Αν πάλι έχω καταλάβει λάθος, και το θέμα είναι να τις βάλω όλες σε μια φράση τότε έχουμε και λέμε:
Στα μάτια μου ένα κολάζ από εικόνες της, να γελάει, να κινείται, να κοιμάται, να υπάρχει, καλύπτει τα πάντα μπροστά μου, τόσο που στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της, να χάνομαι στην απεραντοσύνη της αγάπης που με πλημμύρισε, κι οι ανάσες μου, μία μία, να σβήνουν, σαν ελπίδα ετοιμοθάνατου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. (Αληθινή φράση, αφιερωμένη στην μεγαλύτερη μου αγάπη).
Το δεύτερο παιχνιδάκι, είναι πιο εύκολο. Οι επτά αγαπημένες ταινίες (κι ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιπες που θα έλεγα και στην απονομή των Όσκαρ) μου είναι:
1) Οι Νονοί (1-2, το τρίτο δεν φτάνει τόσο ψηλά)
2) Το Moulin Rouge (Και ρομαντικό, και μιούζικαλ, και ποπ, και, και, και...)
3) Το Billy Elliot (Η μοναδική ταινία που θυμάμαι να έκλαψα)
4) Η Casablanca (Χωρίς λόγια...)
5) Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (γιατί κάποιες φορές η ελπίδα πεθαίνει πριν από μας)
6) Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (κάτι έπρεπε να μπει του Κούμπρικ)
7) Η Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι (αν ξέρετε κάποια πιο πολυεπίπεδη ταινία, πείτε μου κι εμένα)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)